การรอคอย

ก า ร ร อ ค อ ย...

เป็นเรื่องที่ทรมาน

โดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกัน

หรือรอคอยใครสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน

เพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้น

มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง 1440 นาที 86400 วินาที

และเข็มนาฬิกาก็เดินช้าขึ้นอีกเป็นเท่าตัว...

จากเวลาที่นานอยู่แล้วจึงนานยิ่งกว่า

และการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้น

ก็มีตัวแปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ



เพราะทุกคนมีพื้นฐานความเหงา

และโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเองพอๆ กับความอ่อนไหว

เป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้ระยะทางเป็นเครื่องวัดความรู้สึก

พิสูจน์ความแข็งแรงของความรัก

วัดการกระทำ...ความเสมอต้นเสมอปลาย

และความอดทน

ด้วยเงื่อนไขของความลำบากแห่งกาลเวลา

และตัดสินว่า...การรอคอยจะคุ้มค่าหรือไม่

ก า ร อ ยู่ ห่ า ง กั น...

จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็ง

ต่างคนต่างก็ต้องทำหัวใจให้เข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆ

ที่คอยรบกวน...และคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทาง

เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันนึงเราพบว่า

คนคนหนึ่ง...คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด

และใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝัน

มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

และคนที่จะฝ่าฟันกับการบีบคั้นแห่งการรอคอย

กลับมาหาเราได้ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา...

เ พ ร า ะ ฉ ะ นั้ น...

ย่อมหมายถึง...ความรู้สึกที่เค้ามีอยู่ก็คงไม่ได้ธรรมดา

และคนคนนั้นก็ย่อมเต็มค่า



เวลาที่ชาวประมงจะเลี้ยงหอยมุก

จะต้องใช้เวลาเนิ่นนาน

และสามารถรอคอยได้อย่างไม่น่าเชื่อ

เพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลา

ที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสร้อยได้

ย่อมเกิดค่ามหาศาล

...ชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้

หากรู้ว่าเป็นใครสักคน ..ที่มีค่าแก่การรอคอย

ซึ่งอาจจะช้าบ้างเร็วบ้าง..ก็แตกต่างกันไป

"การรอคอยคือความเจ็บปวด

เป็นความเจ็บปวดที่รวดร้าวที่สุด!

แต่..ถึงอย่างไรก็ต้องคอย...

คอยเพื่อให้ถึงวันที่จะไม่ต้องคอย"