สองสามีภรรยาตกลงจัดงานฉลองครบรอบการแต่งงาน 50 ปีของพวกเขาขึ้น
งานดำเนินไปอย่างเรียบร้อยบนความปิติยินดีของเหล่าลูกหลาน
ซึ่งในตอนนี้พวกเขาต่างก็มีครอบครัวเล็ก ๆ เป็นของตัวเองแล้ว
งานเลี้ยงผ่านไปบนความเหน็ดเหนี่อยของสองสามีภรรยา
เนื่องจากทั้งสองเป็นเจ้าภาพของงาน
จึงช่วยไม่ได้ที่ทั้งสองจะไม่ได้ทานอะไรเลยทั้งสิ้น
ตั้งแต่งานเลี้ยงเริ่มขึ้น เมื่องานเลี้ยงจบลง
บรรดาแขกเหรื่อก็ทยอยกลับบ้าน
โดยไม่ลืมกล่าวแสดงความยินดีกับคู่สามีภรรยา
วันนี้ทั้งสองคนถึงแม้ว่าจะเหนื่อยแต่ก็มีความสุข
สองสามีภรรยาพากันมานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร
สามีเดินไปหยิบขนมปังขาวกับแฮม
ส่วนภรรยาเดินไปหยิบน้ำส้ม
ทั้งคู่เริ่มต้นทำอาหารของตนอย่างเงียบ ๆ
เมื่อภรรยาเห็นสามีหยิบมีดมาตัดขอบขนมปัง แล้วส่งขอบขนมปังขาว
มาให้เธอเหมือนดั่งที่เคยทำมาตลอดเวลา 50 ปี
เธอก็ร้องไห้แล้วพูดว่า
" พอกันเสียที่ ตลอดเวลา 50 ปีที่ผ่านมา
คุณเอาแต่ส่งขอบขนมปังมาให้ โดยคุณไม่สนใจเลยว่าฉันจะเกลียดมันมากแค่ไหน ฉันเกลียดขอบขนมปัง
โดยเฉพาะเวลาที่คุณส่งให้ฉัน "
ผู้เป็นสามีไม่ได้พูดอะไร
นอกจากนั่งมองหน้าภรรยาของเขาแล้วเอ่ยว่า
" แต่ที่รัก ขอบขนมปังขาวนั่นเป็นส่วนที่ผมชอบกินมากที่สุดนะ "
..........................................................................
ความจริงเราลืมเรื่องนี้ไปนานแล้ว
แต่เช้าวันนี้เรานึกถึงมันขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกใหม่ที่ว่า
คงมีหลายครั้งที่ฉันได้ทำร้ายใครให้เขาเจ็บปวด
และน้อยใจในความไม่รู้เจตนาของฉัน
และคงมีหลายครั้งที่ฉันต้องเสียใจจากความไม่เจตนาของคนอื่น
เป็นเรื่องง่ายที่จะเข้าใจผิด
เป็นเรื่องยากในชีวิตที่จะยอมรับความเข้าใจผิดนั้น
เป็นเรื่องยากกว่าที่จะเอ่ยคำใดเพื่อลบล้างความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้น
แต่ฉันเชื่อว่า....เรื่องเศร้าจะจบลงหากเราระลึกอยู่เสมอว่า...
เรายังคงมีความรักให้กัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น